BEIGBEDER, HOUELLEBECQ ET HUXLEY: LA DROGUE DANS LA SOCIÉTÉ DE CONSOMMATION

Dans l’émission de ce samedi de Sautrela, Hasier Etxeberria a interviewé l’un des plus célèbres et polémiques écrivains français actuels: Frédéric Beigbeder. Dandy, showman, publiciste, enfant terrible, critique acerbe et, par-dessus tout, un monstre de la littérature, Beigbeder –sans doute, un « mec » polyvalent!– a été aussi impliqué dans un affaire délicate: il y a deux ans, il a été surpris avec 2.6 grammes de cocaïne dans ces poches.

            L’histoire n’est pas nouvelle. Beaucoup de célébrités ont été surprises en possession de drogue; même les politiciens: selon les résultats d’un test paru dans « La Repubblica » le 09/10/2006, 32% des parlementaires italiens avaient consommé de la drogue (du cannabis -24%- ou de la cocaïne -8%-) dans les dernières 36 heures. Étonnant, n’est-ce pas?

            Comme bien suggère Michel Houellebecq –liaison dangereuse de Beigbeder– dans ses romans, nos relations sont souvent guidées par la logique économique: on mesure nos relations sexuelles avec la quantité de fois qu’on a fait l’amour, avec la taille de nos sexes ou avec la quantité de sperme renversé; on mesure la diversion des nuits avec la quantité et diversité des substances qu’on a consommé; on mesure la stabilité et le bonheur d’une famille avec la taille de sa maison, avec la marque de sa voiture ou avec le nombre de fois qu’ils ont voyagé ensemble en Inde.

            Le système capitaliste a-t-il envahit nos habitudes? La banalisation de la consommation des drogues est-elle une autre face de la crise culturelle actuelle d’occident? La drogue et la tentation de s’évader sont toujours présentes dans la nature humaine, si bien qu’une réglementation internationale unanime est nécessaire et urgente si on ne veut pas finir comme des personnages du roman « Le meilleur des mondes »…

POST SCRIPTUM

- Hedoi Etxarteri Gaztezulon eginiko elkarrizketa batetik hartua da Michel Houellebecq-en argumentua.: "Houellebecq idazle frantziarrak ongi azaltzen du gaur egungo gizarte kapitalistaren sexu kontsumoa nolakoa den. Harremanak metaketarekin neurtzen dira: txortan zenbat bider egin dugun, zenbat esperma isuri den… Logika ekonomikoa da eta, beraz, suntsitzailea"

http://www.gaztezulo.com/artikuluak_view.php?uuid=1346

LA DÉCROISSANCE

Comme bien disait Javier Elzo dans le Nº24634 du journal El Diario Vasco, le terme «décroissance» -contrairement à la «croissance»- n’a pas des connotations positives; c’est, en effet, souvent lié au «doute» et à la «méfiance». Pourtant, la décroissance est un concept très intéressant et ses principes sont en train de devenir de plus en plus forts et connus.

Selon Wikipedia, ses défenseurs «rejettent l'objectif, en tant que tel, d'une augmentation du taux de croissance économique». Autrement dit, ils critiquent directement l’obsession pathologique du croitre de ce système turbo-capitaliste. En fait, en regardant le journal télévisé, on dirait que le bonheur de la population dépend des changements de la bourse newyorkaise ou du Produit intérieur brut. Mais, est-ce que son augmentation veut vraiment dire l’augmentation de la richesse et, en conséquence, l’augmentation du confort et la consolidation d’une meilleure qualité de vie?

C’est clair que le capitalisme possède de grandes forces structurales pour surmonter des crises et des contradictions constantes; toutefois, la logique et l’expérience montrent que les théories de Marx n’avaient pas tort: les ressources naturelles sont finies, si bien qu’un système basé sur la plus-value, le gaspillage et la consommation excessive est condamné a mort.

Par conséquent, les indices qualitatifs (l’indice de développement humain, l’empreinte écologique ou l’indice de santé social) mesurent sans doute beaucoup mieux la richesse et la réalité d’un pays. C’est encore un mystère le pourquoi de l’insistance des médias et des analystes sur des chiffres (le P.I.B., l’indice Dow Jownes, l’IBEX…)  que personne ne comprend.

Et nous, victimes et, en même temps, collaborateurs de ce cercle vicieux, comment peut-on agir? A mon avis, l’action, la réflexion et l’intention de changer de mentalité et de mœurs et d’influencer chacun sur ses proches sont beaucoup plus utiles qu’attendre la prochaine crise économique assis sur le sofa en regardant « le dernier cri » de Belén Esteban…

LA HAINE

Atzokoa erdipurdikoa. Gazteriak mitifikatutako filma, American history X gogorarazten didana; el arte por el arte bainoago, la violencia por la violencia edo Robert de Niro ispilu aurrean, bang bang. Egungo gizartearen neurosia eta paranoia enegarrenez, oraingoan Paris-ko banlieu-ko emeute-tan girotua.

Asko gustatu zitzaidan, berriz ere, eszena musikal bat, Sound of da Police (KRS One) / Nique la Police (Supreme NTM & Cut Killer) / Rien de Rien (Edith Piaf) pintxatzen zituen DJarena.

Salbatzeko moduko beste istorioa (Siberia bideko trenarena):

LA DOLCE VITA

Bart pisukideekin “La Dolce vita” ikusi nuen. 

Irakurtzen hasi aurretiko oharra: haiei ez zaie batere gustatu. Niri oraindik ez dakit gustatu ote zaidan edo ez; horregatik hasi naiz idazten, ideiak ordenatze aldera.

Emakume ederrak eta izenburu bikaina dituen pelikula dela, hori argi dago. Hala ere, eszenek ez dute, lehen begiratuan, lotura zuzenik, eta ulergaitza zitzaiguna esplikatuko zuen pista baten zain egon gara amaierara arte, baina ez da horrelakorik pasa. Azken finean, Marcello-ren ibilera eta bilakaera litzateke Erromako garai hartako farandularen gorabeherei osotasuna emango liekeena: eszena gehienetan paparazzi-en flash sarean bildutako aktoreak, aristokratak eta intelektualak dira protagonista.

Hala ere, gure galderek badute, kritikaren iduriko, erantzun bat, pelikula borobiltzen duen gai bat: inkomunikazioa. Lehen eszena eta azkena ditugu, antza, horren adierazgarri. 

Jesusen estatua bat garraiatzen duen helikopteroaren plano ikusgarriarekin hasten da pelikula. Betaurreko ilun horiekin beti bezain galan eta eder, Marcellok helikopteroaren kabinaren albotik etxeorratz baten azken pisuko terrazan eguzkia hartzen dauden emakume harrituei telefonoa eskatzen die. Helizeen burrunbak, hala ere, ezinezkoa egiten du komunikazioa. Berdin gertatzen da filmaren amaieran, itsasoaren arnasak galarazten baitu zerbitzari gazte ilehoriaren eta Marcelloren arteko hizketa (nire intuizio zinematografikoari jarraitu behar nion kritikak irakurri aurretik, azken eszena eder horri tira eginez hasi nahi bainuen nire iruzkin hau).

Interpretazio posibleak ugariak dira. Agian dekadentziaren alegatu izan daiteke pelikula; beno, alegatu baina gehiago agian dekadentziaren esplikazio edo arrazoiketa (saiakera?) bat. Bikote-erlazioen dekadentzia (Marcello eta bere maitearen artekoa), aberatsen eta farandularen hutsalkeria eta esperpentoa (mirakuluaren absurduaren eszena, aktoreen esanak, paparazzien lana, gazteluko eszena), hezkuntza humanistaren baliorik eza eta familiaren akabera (Steiner-en parrizidioa –egin zuenerako “parrizidioa” ote hitz egokia? Hala esango al da?–, Marcello-k aitarekin duen erlazio hutsala), alkoholez bustitako gau aspergarriak eta Marcello-ren azken erabakia: idazletza utzi eta publizitatearen munduan sartzea (benetako traizioa, bestalde, bere pertsonaian identifikatzen den ororentzat).

Niri, egia esan, filma pisua egin zait hainbatetan, nahiz eta erritmoa galtzen ari diren eszenen ondoren normalean tentsio handiko momentu bat agertzen den, esaterako: aristokrata dekadenteen festaren ondorengo Marcello eta Emmaren disputa.

Denbora amaitzen ari da, ezer garbirik atera al dut? Dekadentziaz eta filmaren izen eta emakume ederrez gain, Fontana di Trevi-ko eszena famatua eta, batez ere, giltzarri iruditu zaizkidan bi momentu musikal iltzatu zaizkit buruan.

Katedraleko eszena lehenik; Steiner, Bach –en Tocata y fuga re menorrean (BWV 565) organoan joz, datorrenaren iragarle zurbil.

Eta, amaitzeko, azken eszenako zerbitzaria ezagutzen duenekoa, oker ez banaiz Caro Diario-ko eszenaren bateko musika ere badena…

Ezin esan, ondorioz, pelikula gustatu ez zaidanik...

¡¿Cómo se reproducen los pájaros?!

Azkeneko pisuko zine-forumeko saioan 39 steps, Hitchcock-ena, ikusi dugu.

1935ean erritmoak ezberdinak zirela kontuan hartuta, ezbairik gabe pisukideen artean arrakasta nabarmena izan duen pelikula, nahiz eta amaiera emateko gidoilariak errazkerian erori direla iruditu batzuei, izugarrizko memoria baina buru gutxi duen pertsonaia horren bidez…

Osagaiak, bestalde, ezagunak dira: umore beltza, suspensea eta tentsioa uneoro. Askotan iruditzen zait zuzendari honek amesgaiztoetako estrukturak erabiltzen dituela pelikulen bizkarrezurra eraikitzeko: pertsonaiak beti arriskuan, beti ihesean arnasestuka, sorpresa ez hain atseginak bat bestearen atzetik…

Amaitzeko, galdera bat: ba al dakizue Hitchcock eszenaren batean ateratzen ote den?

Analfabeto musikalak

Musika irakurtzen jakitea beharrezkoa iruditzen zait. Gurasoek silabak josiz u-so-a, va-ca eta as-to-a irakurtzen irakatsi ziguten bezala irakatsi beharko ligukete do-re-mi –ren edota sol maior eskalaren esanahia interpretatzen. Horrez gain, gurasoen eta hezkuntza sistemaren lehentasuna izan beharko litzateke hizkuntza hauek sakontasunez garatzea.

Estatu baten pobreziaren beste neurgailuetako bat ez ote den analfabetismo musikala…

P.d.: nahiz eta hala iruditu, ez daukat zerikusirik goiza El Diario Vasco-ren webguneko albisteetan iritziak publikatzen pasatzen duten jubilatu aspertuekin.

La edad de oro

Blog honetan eskegi nahi nuen lehen kanta

Ezkontzako urterik onenak

Lagun baten esanetan, senar-emazteen urterik onenak lehenengo biak eta azkeneko biak izan ohi dira.

Ezkontzaren sakramentuak luze irauten duenetan, lehenengo bi urteak zoriontasunarenak baitira, eta azken biak betiko partitzeak, bizitza osoa partekatu izanak eta sufrimenduak sortutako lotura estuarenak.

Konpromisoa labur izaten denetan, ordea, lehenengo biak eta azkeneko biak berberak direlako.

Ez al duzue inoiz pentsatu…?

Madoff bezalako pertsonek euren identitatea aldatzeko, ezkutatzeko eta ezabatzeko duten ahalmenean? Hau da, zerk ziurta liezaguke kartzelan Madoff-en izenean usteltzen ari den hori Madoff bera izatea?

Eta, bestalde, konpainia handien izenean aurpegia ematen duten horiek aktore hutsak balira? Itxura hutsa balira alegia, itzalean dagoen zuzendaritzaren erabakien arduradun eta, aldi berean, turko-buru?

Nortasun aldaketa eta konspirazioaren teoria oro zergaitik zait hain interesgarri?

Politika: PSOE, Batasuna, Olariaga eta Zaldieroa

Gaur egungo panorama politikoa jarraitzeko ezinbestekoak zaizkit Berriako zintagileen txisteak. Batez ere Olariagarenak eta Zaldieroarenak; apartak dira. Anduren zutabearekin batera egunero-egunero irakurtzen ditut.

Horietako bi ekarriko ditut gaur hona. Lehena, Olariagarena; izan ere, EAJ eta PSOE-ren arteko akordioaren ondorioz (Gernikako Estatutuaren transferentzia ugariren truke egonkortasuna emango omen dio EAJk PSOEren gobernuari) PSE umezurtz eta noraezean geratu da.

Bigarrena, Zaldieroarena. Asteburu honetan El Pais-ek Arnaldo Otegiri egindako elkarrizketa irakurri nuenean txundituta gelditu nintzen. Ausardia eta maila handiko politikaria da Otegi, duda izpirik gabe. Bere tonuak eta argumentuek mami asko dute, eta dioenak ez badu Batasuna ETAren “lidergotza iraultzaile” tradizionaletik desmarkatzen… Argi asko hitz egin duela iruditzen zait. Horren irudiko PP, PSOE, juje, polizia, artikulista eta enparauen jarrera: hasi dira jada lege berriren bat inprobisatzen kondena gora kondena behera. Hauteskundeen gertutasunak eta parlamentuko aulkien beroak Lazaro ere altxarazi dezakeela, konpai!

Berlusconi

«L´opposition me clame pour que j´aille chez moi. Mais à laquelle? J´en ai cinquante!» C´est la dernière déclaration du, entre autres, président de la république italienne, honorable patron de plusieurs télévisions, défenseur de la morale et de la pureté chrétiennes (il a expulsé les Roms même avant M.Sarkozy!), compagnon galant des plus belles femmes italiennes… Un vrai «Cavaliere». Il est même prêt à négocier avec la mafia pour défendre la sécurité et l´intégrité de l´Italie -il faut se sacrifier pour la patrie- et, apparemment, il s´occupe personnellement de faire le contrôle de qualité de la coke qui entre dans son pays.

Mais, quelle ironie : même les plus grands hommes politiques, même ceux qui sont à la hauteur de Berlusconi et qui possèdent cinquante maisons, ce soir ne dormiront que dans une seule…

Lehen soldata

Lehen soldata gastatzeko modu ugari daude.
Ezagutu dudan ergelena oso zabaldua da: auto berri eta garesti bat erostea. Diru guztia jantzi berriak erosten gastatzea da beste bat, edota kasinora joan eta dena erruletako zenbaki bakarrera jokatzea. Zergatik iruditzen zait azken hau hiruretan duinena?