RAFAEL CHIRBES-EN LOS VIEJOS AMIGOS

Inoiz ezkonduko ez zirela esan eta koadrilan aldarera igotzen lehenak izan direnak; 60. hamarkadan E.T.A.-n militatu eta gaur egun eskuin muturrak txalotzen dituenak; punk edo hippy izan eta udaltzain bukatu dutenak; edota Rafael Chirbes-en Los viejos amigos nobelan bezala, 70. hamarkada hasieran biolentziaren hautua egin zuen zelula komunista bateko kideak izan eta gaur egun konstruktore, idazle frakasatu, publizitario, irakasle, disko-etxe bateko promotore… direnak. Zelula disolbatu ondoren, ze bidetatik eraman du bakoitza bizitzak? Ze puntura arte mantendu du koherentzia bakoitzak?

 Iraultza helburu zuten kamaradak izatetik, lagun eta etsai zahar izatera pasa diren taldekideak hogeita hamar urte beranduago Madrilgo restaurant baten mahai inguruan elkartzen dira, aspaldiko lagunak berriz ere ikusteko afari baten aitzakian. Non dira orain dela hogeita hamar urte elkar hain estu batu zituen maitasun-loturak?

Gaur egunari aurre egiteko, iraganaren zein bertsio asmatu du bakoitzak? Norainokoa da izan ginenari egindako traizioa?

Pertsonaia bakoitzaren ahotik irakurtzeko aukera izango dugu bakoitzaren ibilbidea, bakoitzaren herra eta ezinikusiak, bakoitzaren frustrazio eta desira galduak.

Ez dago konplazentziarako astirik; nobela honek askoz ere gehiago du suntsipenetik, hipokresiatik, traiziotik. Dena gainbehera datorrenaren sentsazioa utzi dit. Ez dago esperantzarako zirrikiturik. Bizitza zer den…

P.d.: …eta post hau amaitzeko… Loquilloren kanta!

Cuando pienso en los viejos amigos

Cuando pienso en los viejos amigos que se han ido

de mi vida, pactando con terribles mujeres

que alimentan su miedo y los cubren de hijos

para tenerlos cerca, controlados e inermes.

Cuando pienso en los viejos amigos que se fueron

al país de la muerte, sin viaje de vuelta,

sólo porque buscaron el placer en los cuerpos

y el olvido en las drogas que alivian la tristeza.

Cuando pienso en los viejos amigos que, en el fondo

del mar de la memoria, me ofrecieron un día

la extraña sensación de no sentirme solo

y la complicidad de una franca sonrisa…

Luis Alberto de Cuenca