GOGOR EUTSI!

RAFAEL CHIRBES-EN LOS VIEJOS AMIGOS

Inoiz ezkonduko ez zirela esan eta koadrilan aldarera igotzen lehenak izan direnak; 60. hamarkadan E.T.A.-n militatu eta gaur egun eskuin muturrak txalotzen dituenak; punk edo hippy izan eta udaltzain bukatu dutenak; edota Rafael Chirbes-en Los viejos amigos nobelan bezala, 70. hamarkada hasieran biolentziaren hautua egin zuen zelula komunista bateko kideak izan eta gaur egun konstruktore, idazle frakasatu, publizitario, irakasle, disko-etxe bateko promotore… direnak. Zelula disolbatu ondoren, ze bidetatik eraman du bakoitza bizitzak? Ze puntura arte mantendu du koherentzia bakoitzak?

 Iraultza helburu zuten kamaradak izatetik, lagun eta etsai zahar izatera pasa diren taldekideak hogeita hamar urte beranduago Madrilgo restaurant baten mahai inguruan elkartzen dira, aspaldiko lagunak berriz ere ikusteko afari baten aitzakian. Non dira orain dela hogeita hamar urte elkar hain estu batu zituen maitasun-loturak?

Gaur egunari aurre egiteko, iraganaren zein bertsio asmatu du bakoitzak? Norainokoa da izan ginenari egindako traizioa?

Pertsonaia bakoitzaren ahotik irakurtzeko aukera izango dugu bakoitzaren ibilbidea, bakoitzaren herra eta ezinikusiak, bakoitzaren frustrazio eta desira galduak.

Ez dago konplazentziarako astirik; nobela honek askoz ere gehiago du suntsipenetik, hipokresiatik, traiziotik. Dena gainbehera datorrenaren sentsazioa utzi dit. Ez dago esperantzarako zirrikiturik. Bizitza zer den…

P.d.: …eta post hau amaitzeko… Loquilloren kanta!

Cuando pienso en los viejos amigos

Cuando pienso en los viejos amigos que se han ido

de mi vida, pactando con terribles mujeres

que alimentan su miedo y los cubren de hijos

para tenerlos cerca, controlados e inermes.

Cuando pienso en los viejos amigos que se fueron

al país de la muerte, sin viaje de vuelta,

sólo porque buscaron el placer en los cuerpos

y el olvido en las drogas que alivian la tristeza.

Cuando pienso en los viejos amigos que, en el fondo

del mar de la memoria, me ofrecieron un día

la extraña sensación de no sentirme solo

y la complicidad de una franca sonrisa…

Luis Alberto de Cuenca

JIRO TANIGUCHI: BARRIO LEJANO

Zenbat aldiz entzun ote dut “Zer egingo ote nian nik orain dakidanarekin berriz ere 14 urte izango banizkik” galdera…

Ba erantzun ederra eman dio Jiro Taniguchi-k Barri Lejano komikian.

DESEO DE SER PUNK EDOTA BAKOITZAREN MUSIKAREN BILAKETA

            “Creo que tener dieciséis años, llamarse Martina y no haber tenido música es un asqueroso desastre. Porque si la hubiera tenido sentiría que pertenezco a algún sitio, supongo”.

            Musikak identitatearen zati handi bat osatzen digu batzuoi, eta Martina geureetakoa da. Eraikuntza horretako adreiluak, banan bana jarriak, izan daitezke Beethoven eta Schubert, Hertzainak eta RIP, The Clash eta Madness, Toots and the Maytals eta Tiken Yah Fakoly, David Bisbal eta Rihanna… Nik zer dakit! Horretan dabil behintzat Martina, bere gaztetasunaren -mila zatitan hautsitako edalontzi hori- zati bana hartu eta kantuz kantu itsasten.

            Aurrez hemen aipatutako Rompepistas-en talde berekoa da, dudarik gabe, Deseo de ser punk. Adoleszentea, gogorra, soinu banda propioa duena, eta oroitzen dudanaren arabera aurrekoa baina ilunxeagoa agian.

 “Interrumpo la emisión para subir el volumen de vuestros receptores y que nuestra angustia os entre por las orejas”

Woody Allen-en filmografiari errepaso bat ematen:

Ze txarra iruditu zaidan esklerosiak jotako “Todo lo que usted quería saber sobre el sexo, pero temía preguntar”! Azkenekoekin, aldiz, dezente dibertitu naiz: Un final made in Hollywood, La rosa púrpura del Cairo, La maldición del escorpión de Jade, Acordes y desacuerdos…

 Baina, oroiz gain, gehien gustatu zaidana bere azkenetako pelikulen soinu banda da. Django Reinhard eta 1920-1930 hamarkadetako jazz aukeraketa aparta iruditu zait…