BELAKO-REN “RETROFUTURISMOA” (Ostegun gau baten kronika, 2012/04/26)

          Bi kanta soilik entzun nizkien, Beautiful world eta Haunted house. Bi kanta edo burua aldez alde zeharkatu zidaten bi bala, gorputza goitik behera astinarazi zidaten bi garrasi; redios, a zer nolako bi kanta!

Ostegun batez izan zen, Bilbon. Afaltzen ematen zuten telebistarik gabeko tabernak hutsik zeuden gure zorionerako, hiri osoa zerbeza eskuan eta Athletic-eko bufandekin UEFA-ko finalerdiari begira baitzegoen.

Zer galdu zitzaien bada, pentsatuko duzue, gu bezalako bi giputzi eta bi nafarrei futbolaren Katedralaren hiriburuan? Ba Gaztea-ko maketa lehiaketa irabazteko inolako aukerarik ez zuen talde bat animatzera joan ginen, Hotzikara usurbildarrak (flamenko ukitu nabarmenak dituen basurde-trash-porn-metal talde bat). Nola klasifikatu ote ziren finalerako? Epaimahaiak aukeratuta, antza. Eurek ere, Gaztearen irizpide estetikoen antipodetan dauden musikalari izerditsu eta gaztetxeroak izanik, ez zuten sinesten…

Hotzikararen kontzertua ikusi, buelta bat eman eta tripa bete eta gero, beraz, epaia entzutera itzuli ginen Bilbo Rock-era, Crónica de una muerte anunciada haren aurrean gure lagunak kontsolatzeko asmotan. Eta Kristori, Budari, Mahomari edota Steve Jobs-i eskerrak, epaimahaiaren ohiko txapa baina lehenago iritsi ginen.

Sartzen ari nintzela atzeman nuen lehen gauza baxua izan zen, sarkor, indartsu, bidea irekiz; ahotsa jarraian, abestiari itxura emanez, melodia iradokiz, ingelesezko technology crash, our beatiful world, lapse of time kateatuz. Bai, pixka bat izorratzen dit hala aitortzeak (inbidia zer den!), baina sorginduta utzi ninduten kantaren hasierako hamar segundo horiek.

Eta hori hasiera besterik ez zen! Bateria eta teklatuaren bat-bateko oldarrak liluratik esnarazi ninduen, pentsatzeko denborarik batere utzi gabe. Joder, erritmo hori, teklatu hori: Ian Curtis-en arima ote zen Nico-ren itxura zuen abeslariaren ezpainetatik iristen zitzaidana?

Beautiful world zuen izena abestiak, eta ordura arte ez nuen entzuna. 80. hamarkadako oihartzunak zituen kanta zen, malenkoniatsua, post-punk erakoa, iluna, baina berritua eta gaurkotua era berean (horra hor Etxegoienek, ohiko sofistikazioarekin, aipatu “retrofuturismoa”), salto egitera, txalo egitera eta, finean, desmadrera bultzatzen zaituen kanta hipnotikoa.

Beautiful world amaitzean, Mekara begira belauniko jarri edo aleluia-ka hastera deliberatu ezinean nenbilela, bigarren kanta bati ekin zioten, gaueko azkenari, aurrez aipatutako Haunted house-ri.

Exageratzen ari ote naiz kanta hura gau ero gogoangarri batean ezagututako neskatxa hura berriro ikusi, berriz heldu, berriz musukatu, eta lehenengo gaueko sentsazio onak biderkatzen direla sentitzea bezala izan zela esaten badut?

Haunted house Bilbo Rock-eko katakonbetan jarritako bonba bat izan zen, kexaz eta amorruz beteriko garrasi bat, mindutako tell me where you´ve been lelopean kamiseta tarratatzeko gogoz uzten zaituen atzaparkada basati bat. Nico-ren oihu urratuekin, mugimendu eta dantza psikodelikoekin, mugarik gabekoa zirudien energiarekin, amaitutako crescendo izugarri bat. Uauufff!!!

Eta ni, bitartean, demaseko erakustaldi horren aurrean ezin sinetsirik eta saltoka, jota flipatuta, zoratuta, aspaldi ez bezala. Talde indartsu eta gazte bat ezagutzeko aukera izateaz zorioneko.